Voor het geval iemand ooit worstelt met dingen als uitstelgedrag, schuldgevoelens en het niet doen van dingen waarvan je denkt dat die gedaan moeten worden.
Een artikel schrijven over Eerbied. Maar toen ... na de stroom van inspiratie ... kwam de overweldiging. En dan de druk om iets intelligent en betekenisvol te schrijven.
En dan, natuurlijk, het al te bekende 'schrijversblok'.
Hoe kon ik bondig mijn gedachten over Eerbied en zijn relevantie voor de wereld van vandaag vastleggen? Wat was er nog niet over geschreven, veel welsprekender en poëtischer dan ik?
Na ongeveer 43 'valse starts', werd ik ongeduldig. Waarom duurde dit zo lang? Kon ik niet gewoon iets vinden? Moest het zo belangrijk zijn? Ze vroeg eigenlijk om iets 'kort'. Hoelang zou ik haar kunnen laten wachten? In verband met dit artikel voelde ik me alles behalve eerbiedig.
Dat was toen ik een besef had. (Misschien niet nieuw, maar een die 'opnieuw moet worden gerealiseerd'.)
Er zijn plaatsen in ons leven waar Eerbied gemakkelijk is. Wie zou bijvoorbeeld niet naar een slapend kind of naar een schitterende bloem of een prachtige zonsondergang kijken en niet minstens een moment van hartverscheurende, adembenemende en ontzagwekkende waardering ervaren?
Maar dan zijn er die 'andere plaatsen'.
Zoals wanneer we tijd doorbrengen met familieleden die niet hun mening onthouden of de liefde verspreiden. Of wanneer we zijn met mensen wiens wereldvisies, waarden en gedragingen zo verschillen van de onze. Of wanneer we in de spiegel kijken naar onze eigen glorieus, onvolkomen menselijke reflectie. Of wanneer we bezig zijn met een creatief proces (zoals het schrijven van dit artikel, of de manifestatie van ons levensdoel!), En dingen gaan niet zo soepel, snel of netjes als onze geest zou willen.
Hoe moeilijk het kan zijn in tijden als deze om het soort vreugdevolle aanwezigheid, respect en dankbaarheid voor het leven te oefenen, zo mooi vastgelegd door de staat van Eerbied.
Met deze realisatie raakte ik minder geïnteresseerd in het beantwoorden van de vraag: "Wat is Eerbied, en hoe kan ik er begrijpelijk over schrijven?" En nog veel meer geïnteresseerd in: "Hoe kan ik Eerbied nu beoefenen in relatie tot mijn gedachten die roepen - en oordelen - schrijversblok? Is dat zelfs mogelijk?
Let wel, mijn ultieme doel was hier niet om Mindfulness te cultiveren - het vermogen om samen te zijn met en getuige te zijn van mijn ervaring vanuit een plaats van vreedzame neutraliteit. Ik wilde weten of ik Eerlijkheid naar mijn situatie en zelf kon ervaren. Kan ik me bewegen van het gevoel van overstuur en veroordelen over 'wat was', tot oprecht dankbaar zijn voor 'wat was'?
Hoewel Mindfulness misschien niet de gewenste bestemming was, was het zeker een essentiële brug. Er was op geen enkele manier een oprechte ervaring van Eerbied voor me te bekennen, zolang ik mijzelf door haast als gijzelaar vasthield, of alles beoordeelde wat ik dacht, voelde, deed of niet deed volgens een of andere onrealistische, oneerlijke en onbehulpzame verwachting.
Adembenemend diep, ontspannen, getuige, loslaten van oordelen en tijdsdruk waren allemaal cruciale ingrediënten voor mijn evoluerende proces. Zonder Mindfulness en een houding van vriendelijkheid tegenover mezelf, zou ik onmogelijk omstandigheden hebben kunnen creëren die voldoende rijp zijn om Reverence op eigen kracht te laten ontstaan, zoals het meestal doet.
Na maanden van toe te laten, te kijken en lief te hebben - mezelf - door wat er gebeurde of niet gebeurde en toen ik toestond dat het artikel in de periferie van mijn voorranglijst terecht kwam, vond ik mezelf kronkelend door een van mijn favoriete boeken.
Het boek heet The Gene Keys en is geschreven door een leraar / dichter / filosoof die ik erg bewonder, genaamd Richard Rudd. Tot mijn vreugde struikelde ik over een passage die ik hier graag met je zou willen delen.
Iets aan de boodschap heeft me geholpen de overgang te maken van de vreedzame acceptatie van neutrale aandacht naar het ontzagrijke rijk van Eerbied.
"Om iets te beginnen, moet je eerst een duidelijke intentie hebben. Hoe onbaatzuchtiger uw intentie, hoe meer kracht het zal hebben. Als je begint met de juiste intentie, dan zal alles volgen, maar je moet de verleiding weerstaan om het proces uit angst te hinderen. De bedoeling is het zaad en het zaad bevat alle noodzakelijke ingrediënten en eigenschappen die nodig zijn in de komende reis. Het zaad bevat zelfs de specifieke geuren die op de juiste momenten de juiste bondgenoten aantrekken.
Het is ook waar om te zeggen dat hoe groter de kracht, hoe langer het duurt om te ontkiemen. Het zaad van een taxus en het zaad van een zonnebloem zijn vergelijkbaar in grootte. Hoewel de zonnebloem binnen een paar maanden tot zijn volledige grootte zal groeien, heeft de taxusboom diepte en complexiteit en begint hij in een ander tempo en volgt hij zijn eigen timing. Het kan 10 jaar duren om de hoogte van de zonnebloem te bereiken, maar hij kan wel 5000 jaar oud zijn. Zo het is ook met alle menselijke ideeën en acties ... Wij mensen kunnen de details van de komende reis niet zien; we moeten vertrouwen op de richting die onze intentie neemt, zelfs als die op dat moment niet logisch voor ons is. Dit is de kracht van terughoudendheid, om je leven te laten ontvouwen zonder dringende vraag. "
In mijn dagelijkse werk als Relatie Coach en Human Design-liefhebber, zijn er weinig dingen die ik meer koester dan mogelijkheden om mensen te ondersteunen die verlangen om zichzelf te omhelzen en te vertrouwen als de unieke begaafde, gevoelige en volledig intelligente en mooi wezens die ze zijn ... zelfs als het moeilijk is. Zelfs als ze onder enorme interne of externe druk staan om iemand anders te zijn, iets anders te doen, of sneller doen.
Een van mijn favoriete citaten aller tijden van Anais Nin is: "En de dag kwam dat het risico om strak te blijven in een knop pijnlijker was dan het risico dat het kostte om te bloeien."
Dit citaat spreekt zo mooi over de angst die ons zo vaak weerhoudt om onszelf te laten bloeien. Of we nu bang zijn om niet goed genoeg te zijn, of voor ons eigen succes, onze angst kan zich gemakkelijk verbergen in neigingen tot uitstel en perfectionisme. We moeten dus alert zijn op deze stiekeme overtuigingen en bereid zijn om onze weerstand (angst) weg te drukken uit eerbied voor onze gaven en de wens van onze ziel om die geschenken met anderen uit te drukken en te delen. Maar soms is het grootste geschenk dat we onszelf kunnen geven geduldig. En vertrouwen.
En een diepe eerbied voor de natuurlijke timing van ons eigen groeiproces.
Een bereidheid om uit de weg te gaan, om achterover te leunen en te kijken - in verwondering en ontzag - naar de zuivere intelligentie die elke en elke (zichtbare en onzichtbare) stap van ons proces begeleidt. En een openheid naar de waarschijnlijkheid dat het proces van onze zelf op mysterieuze wijze - synchroon - verbonden is met de processen van onze medemensen.
Het was juist deze herinnering die me de bereidheid en moed gaf om te schrijven, een risico te nemen en wat woorden op de pagina te laten bloeien. Dit is dus mijn drievoudige uitnodiging aan jou - een manier om Eerbied voor jezelf en je eigen (creatieve / levensechte) proces te oefenen, vooral als het moeilijk voelt.
Begin met een kleine intentie. Zorg dat er liefde inzit. Kijk of er een manier is om het te maken (wat het ook is) minder over jou (dat wil zeggen of je goed genoeg bent of niet), en meer over de mensen die je gewoon zou kunnen helpen als je je eigen weg kwijt raakt en deel je geschenken. (Vergeet niet dat het niet om perfect zijn gaat!)
Omarm je 'innerlijke taxusboom'. Herinner jezelf er vaak aan dat zolang je zaden plant die oprecht met liefde zijn besprenkeld, er een intelligentie aan het werk is, in jou en overal om je heen.
Deze intelligentie doordringt elke situatie, leidt, verzamelt en stelt geduldig het tempo achter de schermen. Het creëert precies de juiste voorwaarden voor je volledige en glorieuze ontplooiing. Vertrouw erop dat dit gebeurt, of je het nu weet of niet, het begrijpt of niet, of het gevoel hebt dat je er controle over hebt of niet.
Haal diep adem en laat los. (Wie weet, jouw kleine zaadje kan iets heel anders laten groeien dan je denkt, maar iets dat even groots is. Zaden kunnen op die manier heerlijk lastig zijn!)
Kansen zijn; je zult weten wanneer het tijd is om een risico te nemen en te bloeien, omdat je niet in staat zult zijn om het niet te doen (zelfs als je bang bent). De juiste tijd zal zijn aangebroken, en je hele wezen zal perfect voorbereid zijn om het te ontmoeten.
Op basis van tekst van Rosy Aronson
